Rokje

Inmiddels zit ik alweer twee jaar op naailes. Eens in de twee weken op maandagavond ben ik van de partij. Meestal dan.
Een hele tijd wist ik niet zo goed wat ik moest maken en zat ik vooral te luisteren naar wat iedereen vertelde en genoot ik van een avondje voor mezelf. Tussendoor prutste ik wat aan een popje, of bladerde door wat tijdschriften.
Ik begon echter te merken dat ik daar wel weer klaar mee was. Dat ik iets wilde DOEN. Echt iets maken. Iets om te leren en om geconcentreerd mee bezig te zijn. Dat ik een nieuwe naaimachine heb (of ja, andere) draagt daar wel aan bij. Mijn vingers jeukten om het apparaat eens echt goed uit te proberen.
Dus vorige week heb ik een patroon van Compagnie M gekocht, een mooi stofje van zolder gehaald en ben ik aan de slag gegaan. Hieronder zie je het resultaat tot nu toe.
Ik moet zeggen: ik ben erg trots op mezelf en wist niet dat ik het in me had. De goede uitleg bij het patroon helpt, dat ik de naaimachine extreem langzaam kan laten naaien, helpt en dat ik tips kreeg tijdens naailes helpt. Maar toch… ik heb toch maar mooi heel netjes zitten werken. Met veel geduld en toewijding de paspelband gespeld en vastgezet en netjes tussendoor de naden gestreken. Schouderklopje voor mezelf 🙂
Nu moet de blinde rits er in. Aangezien ik dat nog maar 1 keer heb gedaan en dan ook nog eens bijna een jaar geleden, wacht ik toch maar tot de volgende naailes. Nog een weekje geduld…

Sluieren

Sinds een paar maanden ben ik me weer een beetje aan het verdiepen in de antroposofie en dan met name de creatieve aspecten. Zo kwam ik op een forum de sluier-techniek tegen. Deze techniek houdt in dat je heel veel dunne lagen kleur over elkaar heen zet. De lagen moeten tussendoor goed drogen, omdat anders het effect verloren gaat.
Geduld is niet mijn grootste goed wanneer het op tekenen en schilderen aankomt, maar ik wilde me er toch graag aan wagen.
Vandaag scheen de zon, was het huis redelijk opgeruimd en schoon en de kinderen zaten goed in hun vel. Een mooie dag dus om zelf aan de slag te gaan met verf en papier.
In no-time was de tafel bezaaid met spullen. Mijn spullen.
En aan het eind van de middag heb ik een aquarel klaar en een jurkje voor een popje-in wording. De lagen moesten tenslotte steeds drogen, dus tijd en reden genoeg om me niet alleen tot het schilderen te beperken 🙂
Ik ben blij met het eindresultaat en dan vooral doordat het zo leuk was om weer creatief bezig te zijn en niet zozeer door hoe het uiteindelijk geworden is. Het was een ontdekkingstocht en ik ervaar steeds sterker dat dat bij me past.